1958 yılında Boğazlıyan’da, zamanla altı çocuğa ulaşacak bir öğretmen ailesinde doğdum. Muhtelif kent ve kasabalarda tamamladığım ilk ve orta öğrenim sonrası gittiğim Hollanda’da kırk altı senedir yaşamımı sürdürmekteyim. Anglo-Sakson toplumlarının temel karakteristiklerinden biri olan Kültürel Irkçılık kavramıyla bilfiil tanışıp, genç yaşımda ilk şamarı yedikten sonra önüme çıkan ve yine o toplumları betimleyen Kültürel Kapital kavramına da yaslanarak gurbette adeta sıfırdan başlayıp, Amsterdam Vrije Üniversitesi Psikoloji-Pedagoji Bilimleri Fakültesi’nde önce lisans ve lisansüstü daha sonraki yıllarda da doktora ve doçentliğimi tamamladım.

Hollanda’da akademik kariyerim öncesi ve esnasında temel eğitim okullarında öğrencilere Türkçe Anadili öğretmenliği yapıp, Amsterdam Okul Rehberlik Kurumu ABC’de bu çocuklar için Türkçe okuma-yazma metotları geliştirip, Hollanda koşullarına uygun Türkçe ders araç-gereçleri yapımında çalıştım.

Master ve doktoramı müteakiben, Vrije Universiteit, Windesheim, Marnix Academie ve Ipabo gibi çeşitli üniversite ve yüksek öğrenim kurumlarında öğretim üyeliği yapıp; yaklaşık otuz yıl pedagoji, gelişim psikolojisi ve metodoloji dersleri verdim. “Hocalığın” yanında hakemli bilimsel dergilerde elliye yakın makale ve altı bilimsel kitap yayımladıktan sonra, tabir caizse “cam tavana” yaslandığımı hissettiğim aylarda, karar verip, 2022 akademik yılı sonunda emekliye ayrıldım.

Halen Amsterdam’da yaşamakta olup, şu an itibarıyla, Köy Enstitülü babamın hayatına ve o bağlamda Atatürk’ün 1924 ağustosunda daveti üzerine Ankara’ya gelip onunla yaptığı görüşmeler esnasında Köy Enstitüsü fikrini ilk defa dillendiren filozof ve pedagog John Dewey’in konuya ilişkin düşüncelerine dair bir monografi çalışması hazırlıyorum.

Bu ana entelektüel arter yanında, tökezleyen eski öğrencilerime (ücretsiz online) tez danışmanlığı yapıp, Türk öz örgütlerini destekleme, Avrupa’da anadili olarak Türkçeyi ve Türkçe eğitimini koruyup geliştirme vb amaçlı kimi yerel ve ülkesel kurumlarda da gönüllü yardım ve danışmanlık yapıyorum.

Emekliliğime kattığı gerçek bir artı değer olarak kırkaltı sene gurbetlikten sonra aylar boyu, doya doya kalabilecek şekilde memleketime dönebilmenin verdiği “coşkulu, ancak buruk ve hüzünlü sevinci” yaşıyor; yılın bir bölümünü de Türkiye’de geçiriyorum. Burada bulunduğum aylarda yaşadıklarımı, iç gözlemlerimi, duygu ve düşüncelerimi; ciğerim parçalanarak şahit olduğum (emekli) memur-işçi-çiftçinin içine düştüğü amansız şartları da zaman zaman tuval üstünde yağlıboya resime ve çok sevdiğim ud ve bağlamamda ses, söz ve melodiye döküyorum.