BÜYÜKLERİMİZ

“Köyde yaşam var sanki,
Emekli olduk gitsek mi ki?
Unuturuz derdi, sıkıntıyı belki.”
Der oldu büyüklerimiz...
.
“Artık kahvesi var köyümüzün,
Sabahları sesi gelir özümüzün.
Çocuklar, emekliyiz diye içine bakar gözümüzün.”
Der oldu büyüklerimiz...
.
“Usandım sesten gürültüden,
Şehirdeki gereksiz görüntüden,
Oturduğum binadan, çöküntüden.”
Der oldu büyüklerimiz...
.
Yaşım küçük olsa da anladım,
Emekli olanları biraz olsun dinledim.
Ben de onlarla türkü söyledim.

.
“Bu şiir bizi anlatır.”

Der oldu büyüklerimiz...

.

Sevgili Harun yazmış bu şiiri. Harun Temir. Bu şiiri yazan ellere hayran olsun dayısı. O, benim yeğenim. Babası Memet de bazen yazar. Hatta:

“Şiir yazmak öyle zor değal. Vallaha bir oturuşta epey yazıyom.” diye övünür. Yazarken benim gibi dokuz doğurmaz. İnce eleyip sık dokumaz. Belki de o sebepten kolay yazıyor bizim enişte. Bazı taşlamalarını benden gizliyor. Geçenlerde ısrar ettim,üsbelledim. Bir taşlamasını istedim. Vermediği gibi okumadı da. Sebebini sordum:

“Abi! Senin elin durmaz yazarsın. Beni bağışla. O şiiri isteme benden.”dedi.

Babası gibi çekmiş kalemi Harun can. Bizim ağzımızdan bizi anlatmış. Ne güzel etmiş. Ellerine sağlık yeğenim.

Harun hayatının baharında. Toz pembe yılları ömrünün. Yozgat’ta öğrenci. Okuyor. Öğretmen olacak. Öğrencilerine ışık...Pervane misali yana yandıra genç beyinleri aydınlatacak. Meslektaşım. Harun Hoca...

Harun Hoca deyince okul yıllarına gittim. Balıkesir Necati Eğitim’de yatılı okudum. Okulumuzun çok babacan bir berberi vardı. Bize “Beğfendi, hoca...” derdi. Özellikle “Hoca” hitabı çok hoşumuza giderdi. Ne de olsa öğretmen adayıyız. Görünen dağın uzağı, yakını olmaz. Biz de sevgili berberimize “Beğfendi” diye hitap ederdik. Hoca’yı alıp Beğfendi’yi ona iade etmiştik. O da bu hitabımızdan hoşlanırdı. Öylesine çelebi bir insandı.

Harun Hoca’ya selam olsun. Bizim duygularımıza tercüman olmuş. Teşekkür ediyorum. Böylesi yazı çalışmalarının devamını bekliyorum.

04.12.2014