AHRAZ EMMİ

Mustafa Canyakar. Karaşın,kara benizli,orta boylu,taşı sıksa suyunu çıkaracak derecede güçlü kuvvetli. Kara kaş, kara göz. Yakışıklı. Her daim tıraşlı,bakla bıyık erkekliğin simgesiüst dudağın üstüne konmuş. Bir özürü var: Anadan sağır ve dilsiz. O sebepten köyde “Ahraz”derler ona. Davudi sesli,bas. Güler “Eheg meheg...”. Konuşur “Ebe be...Ede be...” Meramını hal diliyle anlatır. Sevecen. Herkes de onu sever. Küçüklerin Ahraz emmisi.

Soyadı Canyakar ama karıncayı incitmez bir yufka yürek Ahraz emmimiz. Coruklar’dan. Hacısüyün (Hacı Hüseyin)’in üvey kardeşi. Anası Kayseri tarafından gelmiş. Coruklar’dan Ahmet emmiyle evlenmiş. Kayıt kuyut yok. Bir oğlu olmuş. Adını Mustafa koymuşlar. Mustafa’nın da kaydı yok tabii...Ahraz emmi büyümüş. Ganime bacıyla hayatını birleştirmiş. İki de yavruları olmuş. Bir kız, bir oğlan. Nezaket’le Hilmi...Nezaket, İsmet abiyle evlendi. İsmet abi Alamancı. Almanya’ya gidecekler. Resmi nikah yok. Kayıt yapılacak. Ama Mustafa Canyakar’ın kaydı yok ki işlemler yürüsün. Ahraz emmiyi Hacısüyün’ün anasının üstüne yazdırırlar da sorun çözülür.

Coruklar kalabalık. Ahraz emmiye kömeli evden iki oda düştü. Biri yatak odası,öteki tandırlık,mutfak. Hatta bir bölümü ahır tandırlı evin. Tertemiz. Ganime bacı çok titiz bir kadındı. Havlısı hayatı, evi barkı bal dök yala...

Ahraz emmi, Etem Şahin’in kadrolu elemanı. Etem Şahin (Gara Etem) köyün ileri gelenlerinden. Çift çubuk,tarla tapan. Dolum dolum dolu. Bir çift at koşumu var. Ahraz emmi attan arabadan sorumlu. Yaz kış atların bakımı, ekip biçme, harman hasat...Çalışmadan hiç yılmaz. Sanki Etem emminin horantası.

Ahraz emmi Peruz’u da çok severdi. Hısımlıktan dolayı korur kollardı. Bir gün Çevlik’te bostan keserliyorlar. Peruz çala keser çalışıyor. Birkaç ırgat daha var. Ahraz emmi Peruz’u o daalden (sezdirmeden) uyarıyor. “Acele etme. Yavaş çalış. Kendini yorma.” diyor. Nasıl diyor? Elleriyle,hal diliyle...Azık konmuş kuru üzüm bir çıkıda. Ahraz emmi çıkıdaki üzümü gizlice alıp çıkıya taş toprak dolduruyor. Şirif (Şerife) bacı öğleyin kara üzümü taşın altında ezip üzüm ezmesi yapacak. Alıyor üzüm çıkısını açıyor ki taş toprak...Ahraz emmi o davudi sesiyle başlıyor kalın kalın gülmeye. Şirif ana:

“Vay babalar yiyesice. Üzümü sen mi aşırdın?” Daha oralarda durur mu adaşım?.. Toz oluyor. Şirif ananın sinirleri yatışmadan da gelmiyor.

Bir kaza sonucu bacağından yaralandı. Topal kaldı Ahraz emmi. Çalışamadı. Evlerindeki bir ineği sattılar. En çok da Ganime bacı sevindi buna. İnek ne de olsa ortalığı kirletiyor. Tandırlı evde ahır olur mu? İnekten kurtuldu Ganime bacı. Anama sevincini duyuruyor:

“Hacce bacı Malşıjlık (malsızlık) öyle iyi oluyo ki...Her yan pırıl pırıl...”

Anam söyler söyler gülerdi. Ahraz emmi elinde siğil olanların gözdesiydi. Mürekkep kalemiyle bu siğillerin üstünü tükürüp boyalardı. Dudakları kıpır kıpır bir şeyler okurdu. Bihikmetillah o siğiller geçerdi.

Kızı Nezaket Boğazlıyan’dan ev kiraladı. Boğazlıyanlı oldu Ahraz emmiyle Ganime bacı. Boğazlıyan’da hangi kahveye girse çayı hazırdı. Cumartesiyi iple çekerdi. O gün pazarı var Boğazlıyan’ın. Köylüleriyle buluşup hasret giderecek. Cebinde leblebi çerez,fıstık, kuru üzüm eksik olmaz. Nazının geçtiği bakkaldan, marketten paralı parasız alır. Alır da kendisi mi yer sanki. Avuç avuç dağıtır. Boğazlıyan’ın bir gülen yüzü.

Tanrı’ya kavuştuğu gün herkes ona rahmet diledi. Aldılar getirdiler köye cansız bedenini. Şimdi Oğulcuk mezarlığında sonsuzluk uykusunu uyuyor. Işıklar içinde uyusun. Nur içinde yatsın.

21.03.2014