ALLAH RIZASI İÇİN

Bütün Türkiye’nin ortak problemi olmaya devam ediyorlar.
Onlar esnafın bir numaralı ortağıdırlar! Memurun, işçinin, köylünün, emeklinin... velhasıl zar zor geçim gailesi içinde debelenen hepimizin cebinin ortağı!
Onlar, çoluk çocuğunun günlük ihtiyaçlarına bile cevap vermekte zorlanan ve binbir sıkıntı ile cedelleşen dar gelirlinin evinin aşına, daha pişmeden kaşık sallarlar!
Ne zaman pazar yerlerine doğru yönelseniz, ne zaman hastaneye uğrasanız, ne zaman cami’e gitmeye niyetlenseniz, ne zaman nüfus hareketlerinin yoğun olduğu yerlere işiniz düşse, ne zaman otobüs terminallerine ve tren garlarına gitmek zorunda kalsanız; onlar keser yolunuzu!
O, ağızlarında yuvarlanıp duran cümlelerden; dua mı ettiklerini, beddua mı ettiklerini anlayamadığınız tipler avuçlarını yönelterek yakarmaya başlarlar.
Allah rızası için!
Hiç dayanamayacağınızı çok çok iyi bildikleri bu kavramı; ya kucaklarında sıkı sıkıya kavradıkları çocukları işaret ederek, ya kusurlu olduğunu ima ettikleri bir organlarına göz ucuyla bakarak, ya da “ekmek parası” olarak talep ederlar.
Yozgat’ın Salı ve Çarşamba günleri pazarı var... Var, var olmasına da adım başı karşınıza çıkan bu tipler de var. En olmadık yerde pat diye karşınıza çıkıp başlıyor aynı nakarata! Allah ne muradınız varsa versin...
Haftanın diğer günlerini ilçelerde ekip halinde değerlendiren DİLENCİ KLANIbilhassa cuma günleri ve üstelik cemaatin kalabalık olduğunu bildikleri yerlerde, hemen çıkış kapısının önüne dikiliverirler.
Her biri farklı birşey söyler gibi yapıp, araya mutlaka “Allah rızası için” cümlesini yapıştırmakta hiç tereddüt etmezler.
Hele ki; “Allah kazadan belâdan korusun” demiyorlar mı? Hah tam da o sırada; ya yola çıkacaksınızdır, ya da yola çıkacak veya yoldan gelecek bir yakınınız mutlaka olduğundan/olacağından düşünceleriniz ışık hızıyla elinizi cebinize doğru gönderiveriyor!
Başınızı iki yana sallıyor, dudaklarınızı yapıştırıp dişlerinizi sıka sıka, gönülsüz de olsa ister istemez veriyorsunuz!
Duaların en can alıcısı ise; Allah çoluğunuza çocuğunuza dert verip derman aratmasın!
Hadi sıkıysa verme!
**********
Çarşamba günü haftalık mutad ihtiyaçlar için dışarı çıkmam gerekiyordu.
Bugün karşılaşacağımdan yüzde yüz emin olduğum dilenciler ne derlerse desinler elimi cebime atmayacağım diye kendi kendimi öğütledim ve eski dispanserin, şimdiki adıyla 5 no.lu Aile Sağlığı Merkezi’nin yanındaki alt geçidedoğru yöneldim.
Alt geçit???
Hay aklıma yanayım!.. Yahu ne işim vardı orada?
Hemen girişte betona yayılmış ter-ü tâze bir gelin ve kucağında bir çocuk... Boynunu bükmüş ve alışık olduğunuzu tahmin ettiğim,o yalvaran eda ile meşhur ses tonuyla, ezberlerindeki nakaratlarını habire sallıyor!
Kendime verdiğim öğüdü tutmaya kararlıydım bu kez...
İnanamadım ama onca dua(!)ya rağmen bir kuruş vermeden önünden geçip gitmekte iken, geçidin öbür ucunu orta yaşlı bir ablanın tuttuğunu nereden bilebilirdim ki?
Kadın tam bir tecrübe âbidesi! Geride kalan genç dilenciye nazire yaparcasına, öyle bir tonlama yapıyordu ki; değme tiyatroculara rahatlıkla ders verir.
Ama etkilenmemeye kararlıydım. Onu da tınmadım ve merdivenleri har solukta çıkıp asıldım telefona...
Alo 153
**********
Telefonun diğer ucundaki zabıta memuruna kendimi tanıtıp, durumu anlattım.
Bir dokundum ki ne göreyim? Onların derdi başlarını aşmamış mı?
Yaptırım güçlerinin sınırlarını anlattı ki ne diyeceğimi şaşırdım.
Meğer dilenciler “deşirecekleri” yerlere topluca gelip gidiyorlarmış.
Zabıta memurları olarak biz, dilenirken yakaladığımız çete elemanlarını hangi yöreden gelmişlerse, o ilçenin minibüsüne bindirip şehri terk etmelerini sağlamak için gönderiyoruz ama şehir çıkışında araçtan inip dilendikleri yerlere derhal geri dönüyorlar diyordu telefondaki çaresiz ses!
Hatta o kadar ileri gidiyorlarmış ki; bir kaç kez dilenirken suç üstü yapıp götürmek isteyen memurları, kendilerini taciz etmekle bile suçlayanlar çıkmış.
Ulvî duyguların istismarındaki maharetleri kadar, iftira etmekten de çekinmeyen bu gözü dönmüş dilenci ordusunun hegomonyasına dur demek toplumsal bir görev ve bilhassa sorumluluktur.
Madem ki zabıta ve kolluk güçlerinin yapacağı yasal yaptırımlar bu düzenbazlar kitlesini caydıramıyor... Toplumsal bir kararlılık içinde, onları yok saymak ve hiçbir yalanlarına aldırış etmemek icap eder diye düşünüyorum.
Başımızın gözümüzün sadakası olsun diye hiç bir şeye ihtiyaçları olmayacak kadar dünyalık edindiklerini hepimizin bildiği bu asalak takımının hiç bir ağlamasına aldanmamalıyız.
Bunlar, asıl ihtiyaç sahiplerinin benzer bir utanmazlık kategorisinde değerlendirilme korkusuyla kan kusup kızılcık şerbeti içtim diyenlere yardım etme duygularımızın da katilleridir.
Tedbir alma noktasında yetkisi olanlar ve “üç beş kuruş versen n’olacak, vermesen ne?” diyenler,bu konuyu ciddi bulmayanlar olabilir.
Tv kanallarında sahtekârlıklarının deşifre edildiğini görüp “vay anasınıııı” dediklerimizin küçük şehir versiyonu da bunlardır vesselam!

06.10.2016