Kısa bir zaman önce 35 yıllık bir dostluğu ölüm ayırdı. Çok sevip saydığım bir meslektaşımı, yazar arkadaşımı, can dostumu, ciğerimin bir parçasını son yolculuğuna uğurladık. Çok acı bir andı bu benim için. Anlatılması çok zor bir duyguydu. Yaşadığım bu acı, kendimden başlayarak insanlık ilişkilerini sorgulamamı gündeme getirdi.
Şimdi düşünüyorum da biz insanlar; niçin birbirimizi incitiriz, niçin birbirimizi çekiştiririz, niçin birbirimizin ayağını kaydırmaya çalışırız? Niçin para pul aramıza kara kedi gibi giriverir, niçin tutkularımızın, hırslarımızın kurbanı oluruz? Niçin büyük mevkilere gelmek için yapmadık ayak oyunu bırakmayız? Şu ölümlü dünyada insanca, dostça, kardeşçe yaşamak, paylaşmak varken niçin bir başkasını yok ederek var olma uğraşısı veririz?...
Bedenini toprağa verip ruhunu kalbime gömdüğüm can dostumla ilgili bir tek olumsuz sözcük duymadım bugüne dek. Her zaman tatlı dilli, güler yüzlüydü. Yüreği sevgi doluydu. Üretkendi, paylaşımcıydı. Kimsenin kötülüğünü istemezdi. Bir ülke sevdalısıydı. Atatürk âşığı bir öğretmendi. Kendi gibi binlerce öğrenci yetiştirmişti.
Değerli meslektaşımla dostluğumuz süresince aramızda en ufak bir tartışma, güceniklik yaşanmadı. Temiz, tertemiz, çıkarsız bir dostluk ilişkimiz vardı. Sözün kısası gerçek dosttuk biz. Hani şu iyi gün dostu olanlarınki gibi değildi bizim dostluğumuz. Demek ki istenirse güzel dostluklar kurulabiliyor.
Demem o ki: Şu ölümlü dünyada güzel işler yapalım. Öyle güzel işler yapalım ki öldükten sonra hakkımızda, kalanların ruhunu okşayacak güzel sözler söylensin.
Çok doluyum. Duygularımı fazla söze boğup anlaşılmaz kılmak istemiyorum. Sanırım kısa da olsa bu kadar anlatım yeter.
Herkese imrenilecek, ancak ölümün ayırabileceği dostluklar diliyorum.
12.01.2019
Şimdi düşünüyorum da biz insanlar; niçin birbirimizi incitiriz, niçin birbirimizi çekiştiririz, niçin birbirimizin ayağını kaydırmaya çalışırız? Niçin para pul aramıza kara kedi gibi giriverir, niçin tutkularımızın, hırslarımızın kurbanı oluruz? Niçin büyük mevkilere gelmek için yapmadık ayak oyunu bırakmayız? Şu ölümlü dünyada insanca, dostça, kardeşçe yaşamak, paylaşmak varken niçin bir başkasını yok ederek var olma uğraşısı veririz?...
Bedenini toprağa verip ruhunu kalbime gömdüğüm can dostumla ilgili bir tek olumsuz sözcük duymadım bugüne dek. Her zaman tatlı dilli, güler yüzlüydü. Yüreği sevgi doluydu. Üretkendi, paylaşımcıydı. Kimsenin kötülüğünü istemezdi. Bir ülke sevdalısıydı. Atatürk âşığı bir öğretmendi. Kendi gibi binlerce öğrenci yetiştirmişti.
Değerli meslektaşımla dostluğumuz süresince aramızda en ufak bir tartışma, güceniklik yaşanmadı. Temiz, tertemiz, çıkarsız bir dostluk ilişkimiz vardı. Sözün kısası gerçek dosttuk biz. Hani şu iyi gün dostu olanlarınki gibi değildi bizim dostluğumuz. Demek ki istenirse güzel dostluklar kurulabiliyor.
Demem o ki: Şu ölümlü dünyada güzel işler yapalım. Öyle güzel işler yapalım ki öldükten sonra hakkımızda, kalanların ruhunu okşayacak güzel sözler söylensin.
Çok doluyum. Duygularımı fazla söze boğup anlaşılmaz kılmak istemiyorum. Sanırım kısa da olsa bu kadar anlatım yeter.
Herkese imrenilecek, ancak ölümün ayırabileceği dostluklar diliyorum.
12.01.2019
12.01.2019
OKUR YORUMLARI
Yozgat'ta Günün Haberleri
YOZGAT'TA 5 GÜNLÜK HAVA DURUMU
YOZGAT İÇİN GÜNÜN NAMAZ VAKİTLERİ
