Söylem ve eylem

Herkesin ağzında bir dürüstlük, herkes herkesi suçluyor. Düşünüyorum da; dürüst bir yaşam, dürüst bir hayat özlemi mi bu istek ?

Yoksa; içindeki eksikliğin dışa vuruş ifadesi mi ?

Kime baksan, kiminle konuşsan, kimi okusan herkes insanlık anıtları olarak çıkıyor karşınıza.

Kendisinden başkasını hırsız, sahtekar olarak değerlendirip, kuşkuyla bakıyor.

Toplumun bütün değerleri bozulduğu için kendi kendine konuşarak bireyselliğini tatmin ediyor.

Birçok insan ahlakta, sağduyuda, doğruda anlaşıyor, ancak duyumsadığı şeyleri bünyesinde hissedip, bedeninde hareket ettiremiyor. Yani, doğru söyleyip, doğru yapmıyor.

Akıllıca düşünüp, akıllıca davranmıyor.

Sokağın kirliliğinden rahatsız oluyor, sokağı kirletiyor.

Namuslu vatandaş özlemi çekiyor, namuslu vatandaş olmuyor.

Vergisini ödemiyor, vergi vermeyenleri eleştiriyor.

Her şeyden önemlisi, namuslu insanına sahip olmuyor.

Hoş şeyler söylüyor ama boş şeyler söylüyor, maskeli dolaşıyor.

Çünkü toplum çürümüş…

Çürümüşlüğün içinde bozulmayanı aramıyor, bunu kendine yük sayarak çoğunluğun aktığı yöne gidiyor. Kolaycılığı seçtiği için de direnemiyor.

Bir ülkede dokuz kişi namussuz, bir kişi namuslu ise; bir kişi dokuz kişinin yanında yer alarak, dokuz kişiyi örnek gösteriyor ve kirli yarınların ağları örülüyor.

O halde güzel yarınları isteyen her yurttaşın görevi; yüzünü içine çevirerek, "Ben bu ülke için hangi değerlere sahibim ?" diyerek, sözüyle, özüyle bir olup, yarınların geleceğini şekillendirmektir.

Oscar Wilde' nin deyimiyle; "İnsanın gerçekten sahip olduğu şeyler, onun kendi içindekilerdir. Dışında bulunanlarınsa hiç bir önemi yoktur."

Ne diyelim; kimimiz bu vatan için ölüyor, kimimiz nutuk atıyor.