BİR ABİ’NİN ARDINDAN

Günlerden 14 Kasım 2020 Cumartesi..Öğleden sonra saat 4...Güz mevsimi bahçemde diz çökmüş, ağaçların diplerini budarken, yüreğimiz ağzımızda beklediğimiz acı haberi Necla’ dan aldığımda sarsılmış, bilinçsizce elimde kalan dalı küçük küçük doğradığımı 15 dakika sonra parmağımdan akan kanla birlikte fark ettim. Elimi bağ makasıyla kesmiştim.

Daha sonra, Vali Bey kitabı için düşüncelerimi yazma ihtiyacı duydum, ama Refik abim için ne yazacaktım? Nasıl yazacaktım? Yaşadıklarını, yaptıklarını tam yansıtabilecek miydim? Bu elbette mümkün değildi.Çünkü kalem yazmaz, dil ifade edemezdi. Derin duygular dilsizdir, ne kalemin suçu vardır ne de dilin…

Her ölüm erkendir, acıdır. Bunu kardeşini kaybeden, acısını yüreğinde hisseden, herkes bilir. Eğer bilmemişse duygusuzluğundan değil, bizim gibi bir kardeşe sahip olmadıklarındandır.

Bakın niye; Refik abim bir muhabbet adamıydı, bir edebiyatçı, bir espri adamıydı, kimi zaman gözlerden yaş akıtacak kadar güldürür, bir o kadar da düşündürürdü. O bir karikatüristti, iyi bir dost, iyi bir eş, iyi bir babaydı, her şeyden önemlisiyse ülkesini seven iyi bir yurttaştı.

Bütün bunları nereden biliyorsun derseniz, birincisi; vicdanını rahatlatmayan hiçbir öneriye çare gibi bakmadığından, ikincisiyse; kardeşimizin acısını bizlerle paylaşan her kesimden binlerce insanın taziye telefonlarıyla anlamak mümkün. Vali yardımcısı Kamer Diribaş ta ağlıyordu, Sarıkaya Akbucak köyünde hayvancılık yapan Hamit Akarsu’ da.

Refik Aslan Öztürk, insan gönüllerine sevgi tohumları ekmiş, bitkisi ise abimin arkasından dökülen göz yaşları olmuştu.

Abimden çok şeyler öğrendim. Yaşamımın olumlu şekillenmesine çok büyük katkıları oldu. Ben ilkokul mezunu bir insanım. Çocukluğumda körpe beynime kitap sevgisini aşılayan “o” dur. Bugün iki kelimeyi bir cümle yapabiliyorsam onun sayesindedir. Okumadığım zaman eksiklik duyuyorsam onun sayesindedir. Eşim ve benim, emeklilik hakkını elde edip kimseye muhtaç yaşamıyorsak onun telkinleri sayesindedir. Ev tarla almak isteyip te alamadığımda “ortak alalım” derdi, daha sonra durumum düzeldiğinde benim belirlediğim rakamla bana satardı.

Bitmez tükenmez hatıraların içinde birkaç tanesini yazacak olursam: Biz kardeşler, Fahri, Refik, Salim, Saygı kardeşlerle birlikte her yıl gelenek haline getirdiğimiz, doğduğumuz Sarıkaya Akbucak köyünde baba ocağına gider birkaç

gün kalırız. İki gün önce Refik abimle yola çıkar, evi hazırlarız; yolda traktörleriyle kavun satan çiftçilerden kavun alırken ben pazarlık eder, abim ise kavun parasının iki katını satıcıya verirdi. Niye böyle yaptığını sorduğumda “Bu insanlar üretici, onları tarladan soğutmayacaksın” derdi.

Köye gittiğimizde bana evin içini temizleme görevini verir, kendisiyse, 100 çam fidanının diplerini sular, yabani otları elleriyle söker, iki dönüm bahçenin kurumuş otlarını tırmıkla bir araya getirirdi. Bitince “Fevzi ağa başka iş var mı?” derdi. Daha sonra da Fahri abime beni şikâyet ederdi “Fevzi beni hiç durmadan çalıştırdı insafsız” derdi.

Küçüklüğünde zayıf bir bedene sahip olduğu için, rahmetle andığım babam, abimin okumasını çok isterdi, ama abim okulu pek sevmezdi. Orta okul lisede sürekli ikmale kalırdı, babamdan korktuğu içinse 4 zayıfı varsa “2 zayıfım var” derdi. Onun için babam, abimi yaz tatilinde sürekli çalıştırarak cezalandırırdı. Amacı zor işler yaptırarak okumasını sağlamaktı. Bağ belletir, tarlaların içindeki taşları günlerce toplatırdı. Tabi ki en büyük kabak ta benim başımda patlardı, çünkü ben de onunla çalışırdım.

Yine ikmallerin çok olduğu yıldı. Babam 150 koyun almıştı, köye 7-8 kilometre uzakta Ada mevkiinde, ortasından Kanak çayının geçtiği, etrafı dağlarla çevrili yere koyunları götürmemizi söyledi. Gündüz ve gece 45 gün otlatmamızı emretti. Emir büyük yerden gelmişti. Otlatmak kolay da ya gece ne yapacaktık? Zifiri karanlık çöktü. Birbirimizle konuşmaya korkuyorduk. Bana dedi ki, “sen şu otluğun (ot yığınının) üzerine çık uyu, bende koyunların yanında uyurum” diyordu. Gece konuşmaktan korktuğumuz için, gündüz sıkılmayayım diye bana gittiği filmleri anlatır, Orhan Günşiray’ ları, Efkan Efekan’ ları o kadar güzel betimlerdi ki, ben görmeden bile film kahramanlarını çok severdim. Karanlıkta korkuyu, gün ışığında bayram sevincini yaşardık… Koyunlar satıldı, abim hukuk fakültesini kazandı.

Bütün bunları niye anlatıyorsun derseniz, acı hatıralar dalında olgunlaşmış meyveler gibidir, durdukça, anlatıldıkça ballandığı içindir.

Daha sonra avukat ve vali oldu. Yaşadığı zor yıllar abimi zamanından önce olgunlaştırmış, devletine sadakatle bağlı biri yapmış, cimrilik derecesinde devletin kaynaklarını koruyup kollamayı namusu kadar değer vermiştir. İçin için, su tutmayan havuzlara, uçağı kalkmayan havaalanlarına, yolcusu olmayan yollara, doktoru olmayan sağlık ocaklarına harcanan paralara üzülür, kendi bireysel çabalarıyla, sellerin, suların önünde sürüklenen kumları devlet malı gibi görür, avuçlarıyla kurtarabildiğini kar sayardı.

Sonuç olarak, iyi insanların kadrini kıymetini bu dünyada bilmeliyiz. Hayat görüşü ne olursa olsun, örnek davranışlar sergileyen insanlardan örnek almalıyız. Hem iyi insanların sayısını çoğaltır hem de geleceğimizi kendi ellerimizle şekillendiririz.

Büyüklükler hiçbir zaman ölmedi ölmez, insanın dudakları ölmüştür, o dudaktan çıkan sözler arkada kalanların kalbinde yaşar durur…

İnsan nasıl yaşarsa, öyle de ölüyor, kimileri toprağa kimileri yüreklere göç ediyor, cennetin çiçeğini, cehennemin ateşini hep buradan, yanında götürüyor.

Canım abim, sen cennetin gülünü insan gönüllerine girerek yanında götürdün.

Mekânın cennet olsun.

Kardeşin Fevzi Öztürk  / 23.11.2020