Yeni bir yıla girerken; umudun ve umutsuzluğun yoğun olarak yaşanıldığında insan ne yazar? Nasıl yazar? Hayatın o umursamaz temposu içindeki hayal kırıklıkları olabilir mi bu yazının konusu?
Ya da, her şeye rağmen, umudu yazarak iyimser bakabiliyor muyum hayata ? Türkiyeye?
Esas konu bu. Bunca yıl yaşadıktan sonra hala böyle bir soru
Thedo Angelopoulus un şu sözü içimi acıtıyor: yaşamı tanımlamak için o kadar zaman harcadı ki, kendisi yaşayamadı Nereden gelip nereye gidiyorum? Belki de yılın sonu diye böylesi duygu ve düşünceler oluşuyor.
Kolay değil soruların yanıtları.
Nostalji ne zaman en güçlüdür?
Geçmişe duyulan özlem yaşlılıkla mı, gençlikle mi en şiddetli dönemini yaşar? Bu açıdan Milan Kondera nın son romanı Bilmemek te şu satırlar yer alır:
Ardımızda bıraktığımız zaman daha geniştir. Bizi dönmeye çağıran ses daha karşı konulmazdır. Bu deyişte keskin bir hava var, ama yanlış. İnsan yaşlanır, sonu yaklaşır, her an git gide kıymetlenir ve anılarla kaybedecek zamanı yoktur. Nostaljinin matematik çelişkisini anlamak gerekir ilk gençlikte. Yaşanan hayatın hacmi tamamen anlamsızken nostalji en güçlü noktasındadır.
Ama ihtiyarlayıp da önünde koca bir geçmişten başka bir şey kalmayan insanlar için bu geçerli olabilir mi?
Abidin Dino ile Yaşar Kemalin imzalarını taşıyan Yüzler kitabında Yaşar Kemal insana, hayata dair şunları söylüyor: Yine de bir şeylere varabilme umudumuz olmasa, böylesine berbat edilmiş bir dünyada yaşamaya katlanabilir miydik? Bu kadar acıya nasıl katlanırdık?
Aslında dünyada her şey öylesine yaşamaya değer ki Güzel, temiz, sevgi dolu yaşamanın özlemini her insan içinde taşıyor.
Durmadan, usanmadan insan yüzlerine bakabilseydik, bakmayı öğrenseydik doğaya, insana, evrene, kendimize karşı bu kadar sevgisiz kalabilir miydik?
Bu gelecek karanlığın acısını, kendimizi bildik bileli çekiyoruz, bu korkunç acıya nasıl dayanıyoruz?
Her şeye karşın alabildiğine güzel bir dünyadan, var olan güzel insanlardan vazgeçme sevinci içimizi ısıtıp hayata daha çok bağlanmamızı gerektiriyor.
Ya da, her şeye rağmen, umudu yazarak iyimser bakabiliyor muyum hayata ? Türkiyeye?
Esas konu bu. Bunca yıl yaşadıktan sonra hala böyle bir soru
Thedo Angelopoulus un şu sözü içimi acıtıyor: yaşamı tanımlamak için o kadar zaman harcadı ki, kendisi yaşayamadı Nereden gelip nereye gidiyorum? Belki de yılın sonu diye böylesi duygu ve düşünceler oluşuyor.
Kolay değil soruların yanıtları.
Nostalji ne zaman en güçlüdür?
Geçmişe duyulan özlem yaşlılıkla mı, gençlikle mi en şiddetli dönemini yaşar? Bu açıdan Milan Kondera nın son romanı Bilmemek te şu satırlar yer alır:
Ardımızda bıraktığımız zaman daha geniştir. Bizi dönmeye çağıran ses daha karşı konulmazdır. Bu deyişte keskin bir hava var, ama yanlış. İnsan yaşlanır, sonu yaklaşır, her an git gide kıymetlenir ve anılarla kaybedecek zamanı yoktur. Nostaljinin matematik çelişkisini anlamak gerekir ilk gençlikte. Yaşanan hayatın hacmi tamamen anlamsızken nostalji en güçlü noktasındadır.
Ama ihtiyarlayıp da önünde koca bir geçmişten başka bir şey kalmayan insanlar için bu geçerli olabilir mi?
Abidin Dino ile Yaşar Kemalin imzalarını taşıyan Yüzler kitabında Yaşar Kemal insana, hayata dair şunları söylüyor: Yine de bir şeylere varabilme umudumuz olmasa, böylesine berbat edilmiş bir dünyada yaşamaya katlanabilir miydik? Bu kadar acıya nasıl katlanırdık?
Aslında dünyada her şey öylesine yaşamaya değer ki Güzel, temiz, sevgi dolu yaşamanın özlemini her insan içinde taşıyor.
Durmadan, usanmadan insan yüzlerine bakabilseydik, bakmayı öğrenseydik doğaya, insana, evrene, kendimize karşı bu kadar sevgisiz kalabilir miydik?
Bu gelecek karanlığın acısını, kendimizi bildik bileli çekiyoruz, bu korkunç acıya nasıl dayanıyoruz?
Her şeye karşın alabildiğine güzel bir dünyadan, var olan güzel insanlardan vazgeçme sevinci içimizi ısıtıp hayata daha çok bağlanmamızı gerektiriyor.
02.01.2017
OKUR YORUMLARI
Yozgat'ta Günün Haberleri
YOZGAT'TA 5 GÜNLÜK HAVA DURUMU
YOZGAT İÇİN GÜNÜN NAMAZ VAKİTLERİ
