Gelirken size ne getireyim

Gezmeyi, yeni yerler keşfetmeyi seven biri olarak her fırsatta ülkemizin farklı şehirlerini görmeye çalışırım. Farklı şehirler görmek, insanın topraklarını, tarihini, coğrafi güzelliklerini, kültürünü, mutfağını ve insanlarını tanımasını ve gezip gördükçe her şehrin aslında ne kadar farklı olduğunu, ne kadar kendine has özellikleri olduğunu fark etmesini sağlıyor.

Her şehir, evlerden ve iş yerlerinden oluşsa da  her birinin mimarisi farklı. Kimi küçük yöresel cumbalı konaklardan, kimi ahşap yapılardan, kimi taş binalardan kimi ise son derece modern rezidanslardan oluşuyor. Kiminin dükkânlarında çekiç sesleri, kiminin tezgâhlarında taze balık, kiminde çeşit çeşit hediyelik çiniler, kiminde görüntüleriyle damağımızı gıdıklayan tepsi tepsi şerbetli tatlılar… Her şehirde parklar, yol kenarlarında ağaçlar görebilirsiniz; ama hiç biri birbirine benzemez. Bazı şehirler, büyülü manolya ağaçlarıyla “Hoş geldin” der size, bazıları her an kafanıza bir at kestanesi atmaya hazır. Bazılarında ise erguvan ağaçları pembe pembe uğurlar sizi.

Gittiğiniz lokantada önümüze gelen kapaklı bakır sahanda bir sürpriz bekler sizi. Kiminde bırakın tadını, adını dahi bilmediğiniz bir yemek çıkar karşınıza.

Tarihî kalıntılar arasında binlerce yıl öncesine giderken, iki sokak ötedeki mahalle pazarında Egeli kadınların yerel ağızla yaptığı konuşmalardır şehri farklı yapan.

Gezdikçe ve gördükçe her şehrin baskın bir yönünü görüyor insan. O şehre her anlamda imzasını atan bir değer, bir unsur oluyor. Her şehrin ekonomik olarak kalkınmasını, yurt içi ve yurt dışında tanınmasını sağlayan bir özelliği oluyor. Bu özellik, şehrin öyle bir yönü oluyor ki bu şehirde yaşayan insanların azımsanamayacak bir kısmının istihdam alanını, ekmek kapısını oluşturuyor. O şehrin simgesi, reklam yüzü oluyor. Şehre gerek yurt içinden gerek yurt dışından ziyaretçi çeken, insanların görmezden gelemeyeceği bir unsur hâline geliyor. Şehirlerin kabuklarından sıyrılmasında, büyüyüp gelişmesinde en büyük payı olan da bu “lokomotif” unsur oluyor. 

Bir şehir düşünün, deniziyle ve plajlarıyla meşhur…

Bir şehir düşünün, tarihî yapılarıyla ünlü…

Bir şehir düşünün, “çay” denince akla gelen…

Bir şehir düşünün, üniversiteleriyle anılır… “Olur mu öyle şey?” demeyin, neden olmasın?

Şimdi de Yozgat’ı düşünelim. Ufak tefek ve genelde sadece yakın coğrafyada bilinen özellikleri dışında markalaşma sürecinde sınıfta kalmış bir şehir. Bu söylediklerimden Yozgat’ı küçümsediğim anlamı çıkmasın lütfen. Aksine, söylediklerimden çıkarılması gereken, Yozgat’ın bir “lokomotife” ihtiyacı olduğudur. Onu harekete geçirecek, ilk ivmeyi kazanmasının ardından tıpkı bir tren gibi yavaş yavaş hızlanarak bir hedefe doğru ilerlemesini sağlayacak itici bir güce, altı çizilerek vurgulanacak, cilalanıp parlatılacak, vitrine konulacak bir değere ihtiyacı var. 

Az önce bahsettiklerimde çoğumuzun hemfikir olduğunu düşünüyorum. Asıl soru şu: Yozgat’ın öne çıkarılabilir, onu cazibe merkezi hâline getirmeye aday değeri / unsuru ne olabilir? Bu sorunun cevabının illâ öyle büyük ve gerçekleştirilmesi güç bir şey olması gerekmiyor aslında. Çorum leblebi ile, Trabzon ekmek ile ya da Nevşehir çanak-çömlek ile başarabildiyse bunu, biz de var olan bir ögeyi geliştirerek, mükemmelleştirerek, yenilik katarak, ticarî boyut kazandırarak, tanınırlığını arttırarak, albenili hâle getirerek yapabiliriz bunu. Neden “İç Anadolu’nun en iyi yufka ekmeğini yapan şehir” olmayalım meselâ? Ya da neden yol boyunca “çanak peyniri” dükkânlarımız olmasın? “Kozalak reçeli” neden hem faydaları hem de lezzeti için yurt içi ve yurt dışında talep gören bir ürün hâline gelmesin? “Öğrenci dostu şehir” unvanı bize yakışmaz mı? Köy yumurtalı tereyağlı omaç yemek için durulmasın mı kahvaltı salonlarımızda?

Şimdi soruyorum: Ben Yozgat’tayım. Ne getireyim size gelirken?