"SENİ SEVİP ÇEKİLDİM DEDİM DÜNYA BU KADAR"

Hayata bir nefeslik mola vermek, yavaşlamak ve  durup dinlenmek için en güvenli limandayım. Bayramda başka, baharda başka, Ramazan'da başka güzel memleket... Her mevsim başka Yerköy. 
Dört mevsim bir Yerköy...

Kaldırım taşını bile sineme sarasım, her köşebaşını fotoğraflayıp depolayasım var ama deli demesinler diye makul davranışlar sergilemeye gayret ediyorum. Oturduğumuz bütün evlerin sokaklarını gezdim, geziyorum. Büyüdüğüm caddeleri seyrediyorum; küçülüyorum küçülüyorum ufacık kalıyorum. Küçücük bir kız çocuğu ya da genç bir kızken buluyorum kendimi, kendime sarılıyorum. Omzuma yatırıyorum başımı, ah canım Esra diyorum. Kalbimden oluk oluk merhamet akıyor o kıza. Göğe bakıyorum. Başka hiçbir yerde böyle mavi değil gökyüzü. Seviniyorum. 
Dünyanın herhangi bir yerinde ortada sebep yokken kalbimin kuşlardan rol çalması mümkün değil. Beni en çok küstüren, kalbimi en çok kıran şehrin, aynı hızla bu kırgınlığı onarması ve bunun dermanının başka hiçbir yerde bulunmaması, karadutun lekesini sadece karadutun yaprağının çıkarmasına benziyor...

Sarı bozkırla mavi gökyüzünün arasında duruyorum. Yeryüzünde yaratılmış iyi/kötü bütün duyguları tadabileceğim başka bir yer yok, bunu da biliyorum. Bu ayrıcalıklı ve biraz da tuhaf hâl, kendimi dünyanın sayılı zenginlerinden hissettiriyor. "Sermayem derdimdir, servetim âhım" derken tam olarak bunu kast ediyor Mahzunî sanırım. Âşıkların, şairlerin, şiirlerin ve türkülerin duldasına sığınıyorum. Sevdiğinin boynuna inci gerdanlıklar takan bir sevgili gibi memleketimin kulağına fısıldıyorum:

"Seni sevip çekildim, dedim dünya bu kadar..."

Kırkıncı Ramazan'ımda, Yerköy'den bildiriyorum.