YANGIN YERİ

Süleyman, Halil İbrahim, Güven, İbrahim, Batuhan, Turgut, Ali, Cuma, Emre, Ahmet, Recep, Bayram, Selman, Âdem, Tayfun, Tolga, Akif, Emin, Osman, Mustafa, Mehmet, Muharrem, Birhan, Nihat, Muhammet Ali, Hasan Hüseyin, Selim, Halil, Veysel, Eyüp, Ali, Ahmet, Muhammed…

Doğduklarında ana-babası aldı kucağına, bastı bağrına cennet kokulu evladını. Kulağına ezan okudu büyük bir sevinç ve Allah’a sonsuz minnetle… Adını üfledi sonra kulağına, güzel bir ömür diledi yavrusu için…

Çoğu henüz yirmili yaşlarındaydı. Hayalleri, umutları, aşkları, evlatları vardı. Planları vardı mesela, anacığını alıp sevdiği kızı Allah’ın emriyle istemeye gidecekti. Dağ gibi babası yaşlandığında o bakacaktı. Tatile gidecekti belki, hiç görmediği yerleri keşfedecek hayallerini gerçekleştirecekti. Az daha fırsat verseydi zaman kendi evladını koklayacak, yârine kavuşacaktı. Kaldı, hem de en güzel yerinde yarım kaldı umutları…

Vatan deyince akan sular durdu işte… Dimdik dikildi zalimin karşısına! Çamura batmış postalını, üşüyen ellerini, titreyen yüreğini bıraktı bir kenara. Her bir vatan evladı için savaştı, bakmadı düşmanın gözünün yaşına.

‘Vatan toprağı kutsaldır, kutsalımıza düşmanın eli değmesin’ diye kendini feda etti gül yüzlü Mehmetçik.

Feryat etti bin bir emekle büyüten anası, “Vatan Sağ Olsun” dedi yüreğine akıttı gözyaşını babası. Yetim kaldı doyasıya koklayamadığı evladı, ayrı düştü yârinden Mehmetçik…

Ateş düştüğü yeri yakıyor doğru, ateş hepimizin yüreğine düştü. Yaş oldu aktı zalime isyanımız. Hakkın ne büyük üstümüzde şanlı şehidim…

Yürek yangın yeri Mehmed’im ama biliyorum Peygamber Efendimize (SAV) komşusun.

Vatan sizlere minnettar