İNANIYORUM

Yozgat gündemine odaklanmak istedim bu ara ama ne yazık ki ülke gündeminden sıra gelmiyor.

Üzgünüm, belki yaşım itibariyle böyle şeyler yaşamadığım için tedirginim bu kadar. Büyükler “Oooo siz daha ne gördünüz ki?” gibi laflar ediyor. Onların gördüklerini görmediğimiz için şükretmeli miyim acaba? Yoksa daha beterini görmemek için dua mı etmeli?

Zor bir yıla başladık. İdlib’te vatan evlatlarını kaybettik. Ateş düştü Anadolu’nun orta yerine. Elâzığ ve Malatya’da bir nefes uzaklıktaydılar, yetiştiklerimizin yanı sıra uzanamadığımız ve bunun için kahrolduğumuz nice hayatı kaybettik. Van’da çığ düştü hem de bir yetmezmiş gibi iki kez. Yine nefessiz kaldı can, onları yitirdik.

Şimdi savaş halindeyiz gözümüzle bile göremediğimiz bir yaratıkla. Evlerimize hapsolduk, korkar olduk dışarı çıkmaya. Özledik, çok özledik. Elimizi uzaktık, dokunamadık. Sarılamadık sevdiklerimize.

Devlet teyakkuzda, sağlıkçılar insanüstü bir çaba sergiliyor. İş yerleri kapalı, insanlar işsiz, sanal okullar var hayatımızda. Şimdi, izin belgesi olmadan bulunduğun ilden bile çıkamıyorsun.

İşte bu yüzden tedirginim biraz…

Hayata umutsuz baktığımda, korkularımda, ergen bunalımlarımda beni kendime getiren biri vardı. Uzun mutsuzluklarımda, babam akşam beni dışarı çıkarıp gökyüzüne bakmamı istemişti. “Bak yukarda Ay var, Ay’ın orda olmasının sebebi sabah doğacak Güneş değil mi?” diye sormuştu. “Yarın yeniden güneş doğacak, karanlık dağılacak” demişti. Babam bunu söylediğinde sanırım 17 – 18 yaşlarındaydım, ömrüm boyunca silinmeyecek hafızamdan.

Şimdi babamın yanımda olamayışı bu kadar tedirgin ediyor yüreğimi. Köksüz bir ağacın dalında savrulan, yorgun bir yaprak gibi hissediyorum kendimi. Ama ruhu benimle biliyorum ve her şey güzel olacak diye fısıldıyor kulağıma. Evet babacığım, güzel günler gelecek, hiçbir şey sonsuza kadar sürmez…