Bir insanın yaşadığını anlamak için nabzına değil, onuruna bakın!
Ben bu muhteşem cümleyi Gazetecilik mesleğinde örnek aldığım ve aynı çatı altında çalışabilme şerefine ulaştığım Uğur Dündar ağabeyimden duydum.
Sevgili Uğur ağabeyim, SÖZCÜ Gazetesindeki 25 Nisan tarihli köşe yazısında gençliğinin geçtiği İstanbul Samatya’daki yaşadıklarını adeta bir şiir gibi anlatıyordu. Uğur ağabeyimin bu yazısı nice onurlu insanları gözlerimin önüne getirdi.
Onları düşünürken bu defa Can Yücel’in “Şerefle bitirilmesi gereken en asil görev hayattır. Bir lokma ekmek için şerefini çiğnetmeye; Bir anlık eğlence için servetini tüketmeye, bir zamanlık mevki için el ayak öpmeye, insanları ezip geçmeye, günlük menfaatler için, onurunu terk etmeye DEĞMEZ BU HAYAT” sözlerini aklıma geldi.
İşte onlardan bir tanesi de Fevzi Koçak;
O benim Gazetecilik mesleğinde ilk öğretmenim oldu.
Kendisini 1979 yılında Son Havadis Gazetesi’nin Bakırköy İncirli Kavşağındaki tesislerinde tanıdım.
O dönemde gazetenin Yurt Haberler Müdürü idi...
Benim gibi yüreği gazetecilik aşkı ile çarpan bir çok genç arkadaşımla ayrı ayrı uğraşıyordu.
Şu an Tekirdağ Malkara’da gazetecilik yapan değerli arkadaşım Alper Eral’da onun öğrencisiydi. Fevzi Koçak, iyi bir gazeteciydi ama gazetecilikten önce insan olduğunu hissettiriyordu bize. Telefonda kendisiyle görüşürken, “Nasılsın?” demezdi...
“İyi misin? Hoş musun?” diye sorardı.
Babacan tavırları, şevkat dolu ses tonu ile gönlümüzde taht kurmuştu.
Sırf ondan bir “Aferin” alabilmek için koştururduk. Kendisinden böyle bir söz duyunca da, mutlu olurduk.
Meslekte ilk doğruları kendisinden öğrendik.
O bize gazetecilik mesleğini onurlu bir şekilde yapmayı öğretti.
Fevzi Koçak ağabeyimiz, yalakalık ile köşeyi dönenlerden ve boğazda villalarda oturanlardan olmadı.
Çünkü o çok iyi bir “Basın Emekçisi” idi.
Bizler onu 23.Nisan.2020’de,
TBMM’nin 100’ncü kuruluş yıldönümünde,
Mübarek 3 ayların içinde ve Ramazan ayının arefesinde kaybettik.
Eyüpsultan Piyerloti’deki Aile Kabristanında toprağa verildi.
Nurlar içinde yatsın...
